Kraków jest dużym miastem – powierzchniowo trzy razy większym od Paryża, około półtora raza od Frankfurtu nad Menem i niewiele mniejszym od Wiednia. Ludnościowo jest również niemały, a tysiącom jego mieszkańców trzeba zapewnić szybki transport na długie dystanse. Kraków leży w Polsce, a Polska jest krajem półperyferyjnym. System metra w Krakowie nie powstał i nie powstanie – nie ma na to pieniędzy. Wystarczy poczytać budżet miasta i odnieść do kosztów budowy oraz utrzymania metra. Tunel tramwajowy pod centrum i prawdziwie szybki tramwaj wydają się realne, ale wymagają czasu. Potrzeba rozwiązań na już.

Takim rozwiązanie jest wytyczenie większej liczby buspasów. Magistralne linie autobusowe mogą łączyć  dzielnice peryferyjne z centrum tak, jak to się udaje przyspieszonemu 502 – w kilkanaście minut. Większa część propozycji wynika z realnych potrzeb i jest wskazywana przez ekspertów.

Nie ma problemu, by nowe buspasy działały w godzinach szczytu: np. od 6:30 do 10:00 i od 16:00 do 18:30. W tym czasie na głównych arteriach tak czy inaczej korki są ogromne i dobrze, by działał choć jeden typ transportu.

Główne cele, które powinny przyświecać rozbudowie sieci buspasów, to odkorkowanie korytarzy linii przyspieszonych (501, 502, 503) i poprawa dostępności dużych dzielnic mieszkaniowych pozbawionych tramwaju (Azory, Prądnik Biały Zachód i Wschód, Prądnik Czerwony, Kliny). W przypadku dróg o mniejszej liczbie jezdni bądź wyznacza się buspas w jednym kierunku (Aleja Kijowska, Kocmyrzowska, Pachońskiego), bądź – jak np. na Wrocławskiej czy Dobrego Pasterza – wprowadza ruch jednokierunkowy. W przypadku tej ostatniej rozwiązanie to zostało zresztą przetestowane i sprawdziło się nieźle.

Rozwiązanie może wyglądać radykalnie, a tymczasem jest zwykłą koniecznością. Niech chociaż korki nie kradną bezproduktywnie godzin naszych żyć.